De volgende dag is het weer omgeslagen. Het regent, als we af en toen tussen de wolken door de bergen zien, dan zijn deze met sneeuw bedekt. Vroeg in de morgen ligt de sneeuwgrens onder de 1500 meter, later op de dag als we onze rondrit maken naar de Parador om daar voortreffelijk te lunchen is de sneeuwgrens opgeschoven naar even onder de 2000 meter.

Zicht op La Cruz.

De volgende dag leveren onze auto in op het vliegveld en checken vol goede moet in. Het wordt echter een lijdensweg. Het vliegtuig kan rond 11 uur niet landen op La Palma wegens het slechte zicht (men heeft op La Palma geen apparatuur om te landen met slecht zicht). Het toestel land op Tenerife. Een anderhalf uur later had het toestel vermoedelijk wel kunnen landen op La Palma, maar men ziet daar vanaf. De bemanning mag dan namelijk niet meer terugvliegen. Wij kunnen onze bagage weer uitchecken en ophalen. Met bussen worden we naar de snelle boot naar Tenerife gebracht (de snelle boot doet er anderhalf uur over, de langzame 6 uur!). Daar mogen we onze bagage in het ruim neerleggen, onbewaakt want voor zoveel bagage is geen ruimte in de kluisjes.

De overtocht is een ramp. Meer dan de helft van de mensen wordt zeeziek. Dat geldt ook voor ons tweeën. Er zijn veel kleine kinderen die gaan huilen en zeuren. Het enige positieve is dat het maar anderhalf uur duurt. Daarna mogen we de bagage uit het schip naar de bus brengen en uit de bus opnieuw inchecken op de luchthaven van Tenerife. Omdat iedereen tegelijk aankomt, ontstaat een gigantische rij. Maar er is geen haast, want het duurt nog uren voordat we mogen vertrekken met een toestel dat eigenlijk mensen die op Tenerife op vakantie waren zou ophalen. Uiteindelijk komen we na twaalf uur in de nacht aan met ruim 7 uur vertraging. Het was een schitterende vakantie, maar wel een heel erg belabberde terugreis.